هیچ سئوالی را برایم پاسخ ندادی
من با فکر تمام کودکی های درونم برای دیدن بازی یک دوست رو صندلی نشستم
حتی یادم نیست چرا صورتم خیس خیس شد سکوت سالن و نفس های سنگین فضا
هیچ نمی گفت شاید صد بار را ه می رفت و من همزاد پنداری ای می کردم که تا به حال در زندگی نداشته ام
من از هزاران خاطره ذهنم عکس می گرفتم و هر بار با سکوتی طولانی تمام آنها را به صحنه ای می سپارم که نور نداشت .
نور همچنان از درون خاطرات پاک می شد ، رد می شد و ناگهان رنگ عوض کرد رنگی از صدای موسیقی که شاید هزار بار شندیده بودم و این بار باز حرف داشت ، حرفی که از جنس صدای لبخند های همسایه نبود ، حرفی که گذشته بود و شاید تکرارش هیچ نبود به جز بویی که فضا را پر کرده بود .
از این خانه باید رفت . جایی که همه چیز خاک گرفته را نباید تکرار کرد
حتی اگه نمی خواهی باز هم بوها ی تمام خاطرات را از مشامت پاک کن
خاطرات هیچ چیز نیست جز عکس هایی که سوززاندنش کار هر کس نیست .
خسته نباشید