هر چند که با متن اصلی نمایش استاد الیزابتن همه ی اعصار(!) تفاوت های چشمگیری داشت اما این نمایش روح اثر را به خوبی درک کرده بود و دراماتورژی شده بود....فضای نمایش به معنای واقعی کلمه "جادویی" بود....از آن نوع جادو هایی که تا چندین روز پس از تماشای اثر، همچنان در مخاطب و بیننده نشست کرده است.
عشق و "مهردارد" قصه ی هزاران سال تاریخ عاشقی است اما این پردازش های جدید این قصه های تکراری تمام نشدنی اند که آثار ارائه شده را متمایز و همچنان نو می کنند.
یک خسته نباشید تمام عیاز به تمام اعضای گروه اجرا و موسیقی و صحنه پردازی شگفت انگیز و دوست داشتنی !
زنده باد تئاتر!