نمایش درخور توجه و تأثیرگذاری بود. از آن دست تآترهایی که دستکم تا چند روز موضوعیتش و دیالوگ بازیگرانش با من همراه بود و برم تأثیر گذاشته بود. نه آنکه در هنگامه‌ی خروج از سالن، زندگی نُرم و روزمره‌ی خودت را از سر بگیری.
دیدنش رو به هر کس که دنبال کنار زدن پرده‌ی عادت ولو برای مدتی موقت از زندگیه، اکیدا پیشنهاد میکنم.
بازی خانم بهرام هم که دیگه نیازی به تعریف و تمجید نداره و امضاء و نام با مسمی‌شون در هر اثری، وسوسه‌برانگیزه.
فکر میکنم اگر این نمایش فاخر با توجه به دکور نسبتا سنگینش در سالن اصلی تآترشهر اجرا میشد، بهتر هم میتونست تجسم اون فضای معبد رو برای مخاطب در پی داشته باشه و اصلا سالن اصلی برای آن برازنده‌تر هم بود...
از حاشیه هم خواسته باشم بگویم، خاموش نکردن تلفن همراه برخی تماشاچیان در طول نمایش و صدای نجوای خانمی که مرتب با موبایلش صحبت میکرد آنهم درست در ردیف اول و زمانی که پانته‌آ خیلی به ما نزدیک شده بود، مرا رنجور کرد.
کاش روزی آداب یک تماشاگر حرفه‌ای تآتر بودن را بیاموزیم...