آباجان فیلمی است که حسابی تو ذوقم زده و عصبانیم کرده اولین چیزی که مرا عصبانی میکند زرنگ بازی جناب فیلساز در سو استفاده از یک سری فاکتورهای مضمونی و ساختاریست که توی یکی دو فیلم مطرح چند سال اخیر به کار گرفته شده این سوءاستفاده آنقدر واضح است که نیازی نیست اسمی از آن فیلمها آورد. دومین دلیل عصبانیتم به بازی گرفته شدن یک هنرمند درجه یک سینمای ایران یعنی فاطمه معتمدآریا در چنین بازار مکاره ای است طوری که متاسفانه در چند جای فیلم من بی اختیار به نوع بازی خارج از حد واقع نمایی معمتمدآریا خندیدم!
در این ملغمه ی تصویری خط سیر کلی روایت از کجا و چگونه شروع میشود و ادامه می یابد؟ پیرنگ اصلی و خرده پیرنگهای فرعی کدامها هستند؟ و چه کارکردی در پیش برد روایت دارند؟ آخر از فیلمی که سی دقیقه طول می کشد تا با فشار آوردن به مغزت متوجه نسبت فامیلی شخصیتهایی که از اول فیلم با هم در ارتباط هستن شوی توقع داشتن انضباط روایی امری غریب است. در نهایت اینگونه میتوان چندین خرده روایت دیگر هم به فیلم افزود و از همانهایی هم که هست کم کرد واقعا مگر فرقی میکند؟ فیلمساز که قطعا توانایی به سرانجام رساندن فیلمی با خرده روایتهای مقطع و رها شده را ندارد یک باره یک بمب می اندازد وسط مدرسه تا با تحریک احساسات رقیقه مخاطب، سرش را شیره بمالد.