((بهاری کم نفس؟))
"خانه‌اى در انتهاى خیابان بهار" ، نمایشی فرمالیستی زیبا و تماشایی است که محتوی و مضمون آن باعث نفس تنگی اش می شود.
نحوه شخصیت پردازی و شیوه ی پرداخت روایت زنان در این نمایش شنیده شده و به نوعی کلیشه ای است و البته مردساخته ... چرا که دیدگاه مردساخته همه مشکلات زنان را در چند کلیشه ی مهم دسته بندی می کند و تقلیل می دهد و با پرداخت تکراری و (البته دلسوزانه) با پافشاری شاید اغراق آمیز بر این کلیشه ها(که صد البته در زندگی های برخی از زنان هم اتفاق می افتد) به انواع پنهانی تر از ظلم و سرکوب در ابعاد وسیع تر و مدرن تر در جامعه امروز ( نسبت به زنان – انسان های طبقه متوسط) اشاره ای ندارد .نکته ی دیگر قرائت مردساخته و کلیشه ای از مشکلات زنان این است که سویه رهایی بخشی در این روایت ها متصور نیست.. بخش عمده ای از این انتقادها متوجه نگاه آقای چرمشیر در متن می باشد که البته به برخی از فراز های اجرا هم سرایت کرده.. مشخصا جایی که دختر کوچک، ترک مادر از خانه را اجرا (روایت)می کند و ما می بینیم که اگرچه مادر از چهارچوب خانه بیرون آمده باز هم در چهارچوب محصور بیرونی می دود و راهی به رها شدگی و خارج بودگی از حصارها برایش متصور نیست. نگاه به رهایی مادر ( که نویسنده است)با کلیشه ی ترک فرزندان گره می خورد و مسبب ابدی(اصلی) مشکلات همه ی دختران معرفی می شود.
در عین حال این نمایش به لحاظ فرمیک یکی از زیباترین و جذاب ترین نمایش هایی بود که در این چند سال اخیر تماشاکرده ام..... شیوه ی سبکی و فرم اجرایی و طراحی ها( فارغ از جهان متنی اش) به قدری خوشایند ،نو، چشم نواز و فکورانه بود که باعث شد متوجه زمان سپری شده نمایش ... دیدن ادامه ›› نشوم.....
در این نمایش محتوی از فرم عقب می ماند هر چه فرم پیشرو و نوآورانه (و بدین سبب رهایی بخش است) متن در یک بازتولید معمولی روایت ها (هر چند محقق و واقعی) در جا زده است...
خانم هنگامی جزو کارگردانان بسیار خوش سلیقه و هوشمندی هستند که شیوه سبکی منحصر به خودشان در آثارشان قابل ردیابی است ...
امیدوارم درکارهای بعدی خانم هنگامی شاهد همراهی و پیش روی شانه به شانه ی این فرم خلاق و پیشرو با محتوی همسنگش باشیم که اگر چنین شود مطمینم شاهکارهای زیادی از ایشان را بر صحنه ی تاتر ایران شاهد خواهیم بود.