شب دشنه های بلند تئاتر خوبیست. طراحی صحنه و لباس خوبی دارد و به نظر من بازیگران زنش خیلی خوب بازی میکنند. هرچند بازی آقای سیاردشتی و تابش هم ... دیدن ادامه ›› برای من جذاب بود. اما چیزی که از همه عالی تر است نویسندگی و کارگردانی اثر است. این نمایش دو قسمت دارد. قسمت اول جذابیتهای خودش را دارد. بازیگرهایی که کارشان را خوب و درست انجام میدهند و فضای رئال جادویی خاص خودش را دارد. اما قسمتی که بیشتر من را جذب خودش کرد قسمت دوم نمایش بود. فضای سبک و رنگارنگ قسمت دوم، بازیهای اغراق شده و نمایشهای سخیفی مثل تبدیل میله به دسته گل که انگار اصرار دارد تماشاگر را وادار به قضاوت زودهنگام کند. اما به نظر من ارزش این نمایش پر سر و صدا بیشتر از چیزیست که به نظر میرشد. اتفاقا این قسمت از نمایش به نظر من مثل آیینه ایست که کارگردان جلوی تماشاگران گرفته تا در آن قیافه خنده دار خودشان را ببینند. با این همه برای کسانی که هنوز متوجه نقش خودشان در بازی خنده دار زندگی نشده اند نمایش ادامه دارد. به نظر میرسد که نمایش تمام میشود و کارگردان به صحنه میرود. تماشاگران برای دیدن کارگردانی که علی شمس نیست و بازیگری که در ردیف اول ننشسته گردن میکشند. بعضی از جایشان بلند میشوند و با عجله سالن را ترک میکنند اما هیچکدام نمیفهمند که بازی هنوز ادامه دارد. پایان یافتن نمایشها آنقدر تکرار میشود که تماشاگران در پایان واقعی نمایش به تردید می افتند.
این اثر من را به عنوان تماشاگر به فکر انداخت. در طول نمایش، در پایان نمایش و بعد از گذشت دو ساعت احساس و درک من از این نمایش فرق داشت و این نتیجه چندلایه بودن این اتر بود.
علاوه بر این، اینکه »مجدد خوشکوش» مثل همه ما نتونست بر سلیقه خودش فائق بیاد و ارزش واقعی اثر بیضایی رو ببینه و در نتیجه معروف نشد برای من خیلی جالب بود. هر کدوم از ما میتونیم بهترین دوست یا بهترین دشمن خودمون باشیم. ضمنا، من اینکه روستایی زمان باروک پیرمردی بود که همسر کم سن و سال عروسک به دستی داشت رو دوست داشتم. خوبه که تئاتر واقعیت رو به ما نشون بده: واقعیت خودمون، جامعه مون و گذشته و حالمون.