چرا چنین کار قوی، با بازی های درخشان، طراحی صحنه و نور و صوت حساب شده، متن قوی که به واسطه مولف بودن کارگردان، زیر و بمش هم به نحو احسن دراومده، با اقبال اندک رو به رو شده؟
یعنی تئاتر ما تماشاگر رو به سمت اجراهای ظنز/هزل/هجو سوق داده و جز اون رو نمی پسنده؟
یعنی تماشاگر تئاتر فقط و فقط به اسم بسنده می کنه؟ (که اگر این طور باشه، برای دنبال کنندان تئاتر اینجا اسم هایی هست که هر کدوم برای خودشون وزنه ای در تئاتر ایران هستند)
من همیشه با شک و تردید به تماشای اثری می شینم که نویسنده اش ایرانی باشه، متن هاشون به ندرت به دل من می شینه، اما در مواردی که متن بر اساس پیوندی به تاریخ یا فرهنگ داخلی ما نوشته شده، این تردید کمتر می شه. این نمایش، جزو بهترین مثال هایی هست که نشون می ده وقتی نویسنده ایرانی علاوه بر تسلط به زبان و متن، یک متن کاملا -به اصلاح- بومی بر اساس خود ما ایرانی ها نوشته، چقدر نتیجه کار قابل تامل و احترام خواهد بود.
امیدوارم در این روزهای باقی مانده از این نمایش، افراد بیشتری فرصت کنند و حظ این کار ارزشمند رو برای خودشون به ارمغان بیارن.