دارم آروم واسه چیزى که نمى دونم چیه و داره کودک درونم رو آرام آرام مى کشه تو دلم اشک مى ریزم ، حالم خوب نیست یک سنگینى رو سینه ام افتاده که چند وقتیه دلش نمى خواد از جاش حتى تکون بخوره ، هنوز دارم بین استرس هاى فکرى و .... خودم کلنجار مى رم که پرده ها تکانى رویایى مى خورن من اولین قطره اشکم رو با دیالوگى که هنوز از دهان هانا بیرون نیمده بود ریختم ، ترسیدم کسى نبینه ،(( این چرا أشک مى ریزه؟ ))، تو خودم گفتم بگه مگه من کیم یه تماشاگر که فرقش با بقیه اینه که همه این عزیز هاى که رو صحنه ان رو خیلى مى شناسه ، تازه اگه این فرق حساب بشه ، خلاصه من با حال خفه خودم اشکم رو شروع کردم که ناگهان وارد بازى عجیبى از تمام وجود بازیگراى شدم که چه عجیب بازى کردن ، چه عجیب دیالوگ گفتن چه عجیب پرده هاى خیال رو حرکت دادن،
قصه خودم ؟!
من هیچ قصه اى در برابر این زن ها ندارم ، این زن ها پر از کودکى هستن که یادشون نیست ، پر از زیبایى که دیده نشد ، پر از شور و نشاط که خفه شد ، پر از تصویر که خیلى زود گم شد
حال شخصیم رو گفتم که بگم اگه حالتون مثل بعضى از مردم شهر حال تیره اى هست برین این کار رو ببینید
و اگه حالتون خدا رو شکر حال خوب و رنگى هم هست که حتما مى رین و اجرا مى ببینید
خسته نباشید به تک تک گروه ، مرسى که چند ساعتى من رو تو رویاهاى عجیب این دنیا شریک کردین