نه به مثابه ی تغییر فرم:
زمانی که جکسون پولاک تابلوهایش را بر جهانیان رونمایی کرد، کاملا شوخی می آمد. موج انتقاد به نبود هیچ عنصر زیباشناسی نقاشی بر او سرازیر شد. ولی آنان نمی دانستند پولاک همین را می خواست. نابودی، فرم، معنا و رنگ. پولاک ستون های عظیم قرن ها نقاشی را ویران ساخت تا ذهن مغلوب بر عصرش را آماده ی جهانی تازه کند. رولور یعنی بازگشت. کاکاوند، جسورتر از همیشه در کمترین امکان اجرایی درام را به بدوی ترین شکل ممکن، لخت و عریان بر ما عیان ساخت. این شرم مخاطب نیست که او را آشفته می کند، ساخت کلیشه ای ذهن مخاطب لوس و تنبل، او را کلافه می سازد. اگر انتظار نور، دکور، میزانسن های کلیشه ای و قابل پیش بینی، دیالوگ های شبهه سیاسی و مبتذل با لبخندهای ریز را دارید، اگر می خواهید شاهد ریزترین کنش ها، تعلیق های نو، درامی لخت و نبود کارگردان در عین شهامت باشید. اگر می خواهید بازیگران را نفس به نفس باور کنید و روح تنبل مدرن وجودتان را آزار دهید تا به مرارت های تئاتر بی چیز پی ببرید، وارد سالن لخت اجرای رولور شوید و گرنه بروید یک اسلحه ی پلاستیکی آب پاش بخرید و در پارک هنرمندان به مردم آب بپاشید تا مفهوم لذت را با جان و دل و فحش درک کنید.

میثم فرهمندیان