لقمه ای بزرگتر از دهان...

رامبد جوان باید بداند که تلفیق سبکهای سینمایی جدیتی فراتر از بازیگوشی و صحنه آرایی میخواهد. فیلم پیچیده و چند لایه ... دیدن ادامه ›› ساختن هم حداقل قصه ای پیچیده میخواهد، کاراکترهای پیچیده میخواهد، گره ها و گره گشایی های پیچیده میخواهد.
نگار فیلمی سطحی است که زور میزند متفاوت و پیچیده باشد اما فقط سطح ناچیزی از دو گونه سینمایی (فراواقعی یا توهم انگار) و ( جناحی و اکشن) را با وصله و پینه به هم چسبانده است.
فیلم (توهم انگار) به شدت وابسته به حسها و درونیات شخصیتهاست اما فیلم فاقدشخصیت پردازی است. ریشه این همه توهم نگار از کجاست؟ اگر از طرف کاراکتر پدر است که خوب پس چرا پدر و انگیزه هایش این قدر گنگ است و هیچ پیشینه ای از او نیست. روند تحول کاراکتر نگار هم قابل درک نیست چون روند تدریجی این تحول به درستی ترسیم نمیشود و خیلی سریع نگار شجاع، قلدر و همه فن حریف می شود.
اما سبک جناحی و اکشن فیلم حتی سطحش پایین تر است و گاهی مضحک می نماید.جالب است که فیلمساز تمام گره های ریز و درشت فیلم را با وام گرفتن از همان ایده های توهم زای ناقص و ناکارامدش باز میکند این بیش از آنکه خلاقیت باشد شیره مالیدن سر مخاطب است و لاپوشونی ناتوانی در گره گشایی. قطب های منفی هم مثلا ظاهر جنایتکارهای زرنگ را دارند اما به شکل احمقانه ای توسط دختری که تازه اسلحه به دست گرفته قلع و قمع میشوند. و این پایان هندی وار نتیجه ی لقمه ی بزرگتر از دهان گرفتن است آقای جوان