سلام و عرض ادب. خدا رو شکر که شما اولین اجرای نمایش پچ پچه های پست خط نبرد رو ندیدین. اول نمایش سالن تاریکه و به اقتضای فضای نمایش که پشت خط مقدم جبهه هست نوید محمدزاده باید آهسته صحبت میکرد و نور هم قاعدتا نباید وجود میداشت. از ته سالن خانمی با صدای بلند تقریبا داد زد من نمیشنوم. بلندتر حرف بزن. نوید محمد زاده بیشتر از 10 بار دیالوگش رو تکرار کرد به دلیلی همهمه ای که به وچود اومده بود. هم با اون خانم برخورد کردن و صدای نچ نچ کل سالن رو پر کرده بود. و جالبه که اون خانم همچنان میگفت خب نمیشنوم. بگذریم که تو صحنه های احساسی که خیلیها گریه میکردن بعضی تماشاگرنما با صدای بلند میخندیدن:ا

متاسفانه مدتیست برخی از مردم دیدن تئاتر رو هم صرفا برای وقت گذروندن و تفریح یا تظاهر به کلاس و لاکچری انتخاب میکنند! دیشب (96/9/26) سانس ساعت 21 نمایش پیکان جوانان محمد رحمانیان رو در تماشاخانه شهرزاد دیدم. از همون اول فهمیدم که آرامش و تمرکز برای دیدن نمایش وجود نخواهد داشت! چندین تماشاگر کودکان خردسال زیر 10 سال خودشون رو آورده بودند! خودتون بهتر میدونید خسته شدن و بهانه گیری های معمول کودک در این سنین و حرف زدن با پدر و مادرش و ... در تایید پست های پیشین دوستان، حتی افراد بزرگسال هم رعایت نمیکنن سکوت رو.
جدا از این که بدیهیه که مسئولین سالن نباید خردسالان رو به سالن تئاترهای بزرگسالان راه بدن واقعیت اینه که اونقدر مساحت سالن انتظار تماشاخونه کمه و ازدحام میشه که اون یکی دو نفر سالندار هم نمیتونن کنترل کنن این مسائل رو. حتی توی اون ازدحام و کمبود جا درست نمیدونیم بعد از پایان اجرا بریم به چه کسی اعتراض کنیم! به هر حال من روز بعد با سالن تماس گرفتم و انتقادمو مطرح کردم.