این نمایش رو در تاریخ 2 آذر و اجرای ساعت 21 دیدم. بدون حضور رضایزدانی ، چون ایشون کنسرت گذاشته بودند! (تاسف باید خورد بخاطر این عدم برنامه ریزی و عدم تعهد)
نمایشی بود از همون جنس کارهای محمدرحمانیان، با همون دغدغه ها و اعتراضات و انتقادات به اجتماع و سیاست مداران و دینداران و هنرمندان و ...! از نظر موسیقی، این نمایش نسبت به نمایش ترانه های محلی که 2 سال پیش اجرا شد، با نوازندگان کمتر و سادگی بیشتری اجرا شد و نتونست مثل اون نمایش از این نظر ما رو به وجد بیاره هرچند که اجرای احسان کرمی عزیز و هانا کامکار و نوازنده پیانو قابل قبول و زیبا بود. شاید اینکه موسیقی در نمایش ترانه های محلی تقریبا یک نیمچه کنسرت بود توقع مارو زیاد کرده بود. نمایش نامه و بازی ها هم راضی کننده بود مخصوصا بازی عزیزان هومن برق نورد و افشین هاشمی. در بحث نمایشنامه با احترام به دغدغه های استاد رحمانیان کمی جای نوستالژی های خوشحال کننده خالی بود و تقریبا در تمام اپیزود ها مخاطب با یک نوستالژی تلخ مواجه بود. در کل راضی کننده بود.