نسبت عجیبی ست میان انسان و درد ...
شبیه همان نسبت مشکوک میان تاب خوردن پاهای مرد اعدامی با پیچ و تاب گیسوی تو
چهار دیواری ها اگر لکنت زبان نمیگرفتند ، چه رد پاها که به زبان مادریشان سخن میگفتند .
این دیوارها ، وقتی اعتصاب میکنند ، هیچ قصه ای را به رویشان نمی آورند . هیچ دیر رفتن و زود آمدنی را ... حتی آن کلیدهای اشتباهی را که روزی به قفلشان امتحان شده ؛
به رویشان نمی آورند همه آن آدم هایی را که روزی در تردید زنگ ها ، این پا آن پا کردند و یا در نگاه به پنجره ی بالایی از گذر کوچه ، کوله شان هزاران بار سنگین شد ...

درد که می آید، میشود به تنها بازمانده جنگ هم بی اعتنا ، تنه ای زد و هزار بار از پشت بام پرت شد ...
_______
با دیدن این فیلم ، درد به استخوان ما هم سری زد .