نمایشی برای کاتارسیس
یک مونولوگ با زمان بندی مناسب. یک بازی سرشار از تمرکزِ بازیگر که در هر نقشی که ایفا کرد به خوبی از پسش برآمد. ظریف و حساب شده. واضح بود که تک تکِ حرکات، نگاه ها، ایست ها و... فکر شده و از پس تمرین ها و گفت و گوهای زیاده برآمده است. و پایان بندی غم انگیز و در عین حال زیبای نمایش. از بازیِ بازیگر در آخرین لحظات نمایش گرفته که به شدت تأثیر گذارست و موجب تزکیه. تا موزیک بینظیر Ripple، تصاویرِ ویدئو پروژکشن و میکس این دو با آن متن خوب و صدای پُر بُغض و همیشه دوست داشتنی سجاد افشاریان عزیز.
با این نمایش می شود چند پوزخند زد. می شود چشمی تَر کرد و به شدت با شخصیت های نمایش و علی الخصوص حمیدِ قصه سمپات شد.
و بی خود نیست که هربرت مارکوزه جایی گفته است، نمایشِ یک تراژدی، پایانِ تراژدیِ یک زندگی است؛ اینست معجزه ی هنر.