افرا یا روز می گذرد نمایشی انتقادی - اجتماعی آدمهای دوران خویش است. افرا نیز به مانند سایر آثار استاد روایت یک داستان مستقیم با بهره گیری
... دیدن ادامه ››
جزء به جزء نیست بلکه نمایشنامهای بر پایهی شخصیتهای ماجرا و گاه وارد کردن شخصیتهای جدید است. بیضایی در این نمایشنامه محدودیت در روایت را بطور کامل میشکند و به هر کدام از شخصیتهای خود وظیفهی روایت بخشی از قصه را میپردازد تا مخاطب فقط با یک قصهگو طرف نباشد. مخاطب با یک خالق و چندین قصهگو طرف است و همین عاملی میشود نقش هر کدام از افراد محله در رقم زدن سرنوشت خود و دیگری بصورت زنجیروار روشن شود. در این شیوه روایت با بیانی عامیانه و تلخ شیوهی روایت متفاوتی را میبینیم.
بهرام بیضایی در پیشگفتار جلد دوم «دیوان نمایش بیضایی» چنین آورده: ... واقعیتگرایی بدون درک و خلاقیت یعنی متنکُشی. از بَر کردنِ متن و پس دادن آن، با روح هیچ نمایشی سازگار نیست...
درست همان چیزی که به علت درک و خلاقیت بالای گروه اجرای این تئاتر هیچگاه حس نشد و متن کشی اتفاق نیافتاد و همه چیز همان طور پیش رفت که شایسته اش بود