نمایشی که هیچ زرق و برقی برای پرت کردن حواس تماشاگر از دیالوگهای دیوانه کننده خودش نداره، هیچ حرکتی نداره، هیچ بالا و پایینی نداره هیچ نور فریب دهنده ای نداره، دکور نداره فقط دیالوگه و تماشاگر رو روی صندلی میخکوب میکنه، ولی همه رو مسخ میکنه، در تاریکی و صداهای هذیان وار و تو در تو...
دلم نمی خواست تمام بشه، دلم میخواست با اون چهارنفر میرفتم، چون من همون "دریایی" بودم که مانتو پوشیده بود...همون که زمانی که امیدوار بودید کسی اون لحظه تنها نیومده باشه، تنها اومده بود...
راستی...چرا وقتی گفتن اگر شما بازیگرها رو میبینید دستهاتونو بالا ببرید، همه تماشاگرها دستهاشونو بالا بردن؟ مگه اونا رو میدیدن؟ اونا نودونه ممیز نه دهم خالی یک اتم بودن، من که ندیدم. اونا توهم و خیال من بودن.
این نمایش عالی رو ببینید.
✔️تئاتر، روح زنده ی هنر رو حمایت کنید.