این نمایش فضای خلاْ رو تداعی میکنه. اگر دقت کرده باشید صدای اکویی که هر بار پیش از هر اپیزود تکرار میشه نشون دهنده عمق سیاهی و خالی بودن از هر چیزیه و در چنین فضایی میزانسن وجود نداره.
اون دیالوگ ها نامفهوم نیستند آقای فلاح کار . بلکه برای همه کاراکترها قابل شنیدن نیستند. گاهی دیالوگی گفته میشه که شخص روبرو اون رو نمی شنوه و یا پاسخی رو که میده برای شخص قابل شنیدن نیست.
جذابیت بصری این کار تخیل شماست. و زمان و مکان قصه برای هر یک از ما متفاوت هست.
من که یک بار دیگه باید کار رو ببینم.
این متن عالی رو نباید از دست داد.

سلام خانم مقدم. ممنون از نظراتتون
بنظرم اینکه بیرون نمایش کارگردان قصد کاری رو داشته باشه متفاوته با اینکه چقدر در عمل تونسته باشه از پس ایده توی ذهنش بربیاد و در نتیجه ی اون بتونه روی احساس مخاطب از طریق سمع و بصر تاثیر بذاره. بنظر من توی این کار کارگردانی در این کار ناتوان میمونه.
ضمنا این موضوع که هر کدوم از مخاطب ها یک برداشت جداگانه از اثر داشته باشن نشانه ضعف موثر هستش.
زمان و مکان باید تعین داشته و این بخشی از فضاسازیست و اگه این تعین وجود نداشته باشه فضایی هم وجود نداره.