خوشحالم که امشب ۴۵ دقیقه به تماشای این مونولوگ عالی نشستم و خوشحالتر از اینکه هنوز اجرا داره و تونستم بلیط های یکبار دیگه دیدنشم بگیرم. کاش ۴۵ دقیقه میشد چند ساعت شاید سیر میشدم از تماشا. حیف اون صندلی های خالی. حیف که تماشاگرا وقت تماشا قهقهه میزدن و نمیفهمیدم چه برداشتی از موضوع داشتن که به این کار وامیداشتشون. حیف که آدمی اومده بود برای تماشا که تو تاریکی مطلق شروع نمایش چراغ گوشیشو انداخت تو صورت بازیگر و تمرکزش رو به هم زد و صدای اعتراضشو بلند کرد. کاش این چند اجرای باقیمونده رو از دست ندین.