نمایشی پر از چسب و خلاقیت هایی که بسیار چسبید؛ همانند خطِ تولید چسب که بسیار دوستش داشتم و یک میزانسنِ سینمایی در صحنه ی اجرا بوجود آورده بود. ... دیدن ادامه ›› و یا با صدای بلند گفتنِ جمله های درونِ ذهنِ یک کاراکتر توسطِ کاراکتری دیگر. و یا بخشی از نمایش که گفت و گوی ((نانا)) و ((عَبِد))، شاهنامه وار، فرمی اسطوره ای به خود گرفت. و یا کُرد بودنِ نگهبانِ شب و ترجمه ی همزمانِ گفته هایش که حال و هوای کمدی ایجاد کرده بود.
البته از دیدگاه من ایرادهایی هم در نمایش وجود داشت که نگذاشته بود اثری ۵ ستاره حاصل شود؛ همچون صدای فشردن شدنِ دکمه های تلفن که برای Keypad گاوصندوق به کار رفته بود. و یا کشته شدن اِلی با تفنگِ دو انگشتی اِسی و از همه مهم تر به سادگی گذر کردنِ از چگونگی کشفِ رمزِ گاوصندوق توسط اِسی (آیا صرفن می توان یک رمزِ چند رقمی را با چند بار سعی و خطا بدست آورد؟) که هیچ سرنخی درباره ی حدس زدن اینکه رمز، چه می تواند باشد به تماشاچی نمی دهد؛ حتا چیزی از رفت و آمدِ اِسی به دفترِ مدیرِ کارخانه به نیتِ یافتنِ رمز نمی بینیم. فقط در اندازه ی دیالوگی از اِسی که می گوید: ((رئیسِ کارخونه هر شش ماه یکبار، دونه دونه کارگرهای کارخونه رو صدا می زنه که بروند تو دفترِ کارش تا حقوقِ شش ماه شون رو نقد از تو گاوصندوق در بیاره بذاره تو پاکت بده بهشون)).
پی نوشت: شاید دیالوگی که نقل کردم صد در صد دقیق نباشد.