شسته رفته تر از سیزیف بود. شاید چون متن بهتری داشت کارگردان خیلی به اطوار بازیگرها نیازی نداشت و یه قسمت عمده ای از جذب تماشاگر رو دوش خود نمایشنامه بود.

ولی یه نکته مهمی هست که شاید سلیقه شخصی من باشه، نمیدونم، اونم اینکه به نظرم هم سیزیف و هم زندگی در تئاتر بدون شک تئاترهای خوبی هستند ولی نه تا حدی که این همه تعریف و تمجید های خیلی رویایی در موردشون نوشته میشه. البته هنوز نقد های کارشناسی و اصولی زیادی درباره این اجراها نوشته نشده و بیشتر هیجانات بیرونیه. به نظرم تو این چند سال گذشته تئاترهایی در این سطح و حتی بالاتر داشتیم ولی انقدر مورد توجه نبودند، نمیدونم چرا؟ و باز هم میگم شاید سلیقه شخصی من باشه.