به نظر من برای بازآفرینی این اثر که از روی اون فیلم ها و نمایش های بسیاری ساخته شده، حتی فیلم موزیکال بینوایان هم چندی قبل اکران شد ( که اثر ایشون رو بی بهره از اقتباس از فیلم نمی بینم) ، آقای پارسایی روی لبه باریکی باید حرکت می کرد که این اثر کلاسیک رو حراب نکنه و نوستالژی مردم را هم به هم نزنه. فکر می کنم در سال های اخیر، خطیر ترین راه رفتن روی لبه دیوار را اپرای اشک ها و لبخندها برداشته بود که به خوبی از پیش بر اومد.

اما بینوایان آقای پارسایی، یه المان خیلی مهم برای وصل شدن به اون نوستالژِی رو نداشت، و اون "احساس" بود. تئاتر بینوایان، اجرای پر زرق و برق، پر از بازیگران خوب، موزیک ها و ... بود که فقط چشم رو نوازش می ده و اصلا بیننده رو درگیر احساسی نمی کنه. حسی رو در تماشاچی بلند نمی کنه. در حالی که شما ابزار بسیار بسیار قدرتمند موسیقی رو آوار رو دارین استفاده می کنین.

نکته دیگه ای که به نظر من نقطه ضعف این تئاتره، استفاده از بازیگران خیلی خوبیه که اصلا نمی تونن با اون موسیقی بخونن! واقعا بدترین خواندن مال آقای پارساپیروزفر بود که نقش اول هم بود! خانم ایزدیار فالش می خوند، نوید محمدزاده هم خوندنش تعریفی ... دیدن ادامه ›› نداشت.

به هرحال، این که سبک موزیکال در این زمانه تلخی و سردی مردم ما داره باب می شه، کارگردان هایی مثل آقای پارسایی و آقای رحمانیان و ... دارن تلاش می کنن برای رشد این سبک و به نظر من این به خودی خود نکته مثبتیه.