ادبیات کهبد تاراج را دوست دارم
حتی وقتی از دهه چهل فاصله می گیرد و کاردی می شود ، امشب در سالن استاد سمندریان صدای رها شدن نفس های حبس شده را خوب شنیدم ، بازی های قوی را حس کردم ، از خنده های عبدالله و خشم خوشرو ، زمان بیشتر می طلبید، بیمارگونه منتظر بودم شاهد غم عمیق هر نهُ قربانی باشم ،
سکوت داشت و فریاد
خسته نباشید همه گروه و کسانی که خلق کردند