هفته‌نامه 40 چراغ در جدیدترین شماره خودش؛ مصاحبه‌ای با بهروز وثوقی ترتیب داده‌ که این بازیگر ماندگار سینمای ایران مثل برخی از گفتگوهای پیشین‌اش با برخی از جریده‌های وطنی در طول 40 سال گذشته مطالبی را در مورد گذشته، حال و آینده‌اش عنوان کرده است. نکته مهم اما شوق و حسرت زایدالوصفی است که او مثل بسیاری از هنرمندان جلای وطن کرده در مورد وطنش دارد. با خودم فکر می‌کنم که او برای یکبار هم که شده باید تصمیمش را بگیرد. او 81 ساله است و هر روزی که می‌آید می‌تواند برایش فردایی به همراه نداشته باشد. با تمام مخاطراتی که بازگشت او به ایران ممکن است برایش ایجاد کند ام در نهایت به دلیل پایگاه اجتماعی استثنایی او (حتی بعد از گذشت بیش از 4 دهه از زمان هجرتش از اتمسفر هنری ایران) بعید است حاکمیت در نهایت بیش از یک احضار ساده و امثالهم، برخوردی با او داشته باشد. او می‌تواند بیاید و در موطنش باقیمانده عمرش را عاشقانه زیست کند. شنیدن سفر هنرمندی چون او در غربت؛ آنهم در حالیکه در حسرت وصال با خانه پدری‌اش می‌سوخت خبری تکراری و حزن‌انگیز است که امیدوارم دست‎‌کم بهروز خانِ وثوقیِ نازنین سدشکن آن باشد.