درود و خسته. نباشید
این نمایش علیرغم زحمت بسیاری که برایش کشیده شده - و این مساله کاملا در تمام لحظات آن مشهود است - ولی به درستی از کار در نیامده و لنگد میزند.
تلفیق فیلدهای مختلف اعم از سبک ، موسیقی ، برداشت آزاد و چه و چه ، زمانی میتواند موفق عمل کند که هارمونی لازم را بهمراه داشته باشد و اندازه ها را نگه دارد .
تاکید نمایش روی موسیقی بقدری ست که همه چیز را در سایه قرار میدهد ، و گاهی به اندازه ای ست که مرز لذت را فرسنگ ها میگذراند و به سردرد تماشاگر منجر میشود . دیالوگ ها شنیده نمیشود و داستان از دست میرود ، از نیمه نمایش که قصه قوت میگیرد میشود نیم ساعتی روی صندلی نشست و لذت برد ولی باز نمایش بارها و بارها از ریتم می افتد و در هیاهوی بازیگران ، کارگردانی هم حتی گم میشود .
در این اثر انسجام میان بازیگر (اکت) و نمایشنامه و کارگردانی به حداقل میرسد و در مقابل انسجام در همسرایی به حداکثر !! به گمان من اگر این دوستان در قالب کنسرت عمل کنند موفق تر خواهند بود .
بهرجهت جز نمایش هایی ست که میتوان طعم گس را بدان نسبت داد ، هم در بسیاری بخشها احترام را برمی انگیزد و هم کاستی های بسیار را به رخ تماشاگر میکشد .