واقعا این حس به آدم دست میده که نکنه لحظه مرگش یه همچین آشوبی در ذهنش به پا شه. نمایش بسیار خوبی بود. اولش که شروع میشه یه مقدار حس تصنعی و ساختگی بودن به آدم دست می ده و احساس خوبی بهش نداری. ولی رفته رفته که نه بعد از سومین ورود بازیگر تو دیگه همه چی رو قبول کردی. قبول کردی که مارلون براندویی هست و حالا دیگه دوست داری بدونی چی میشه. در کل میشه گفت احساس تنفر، عشق و دلسوزی رو در شما شعله ور می کنه. به نظرم کارگردان می تونست این احساس رو به اوج برسونه که حتما نخواسته این کار رو انجام بده. خودم تا مرز اشک ریختن در یکی دو تا از صحنه ها پیش رفتم.
بازی بازیگران رو میشه فوق العاده توصیف کرد و نمیشه گفت کدوم بهتر بودن. خانم یلدا عباسی خیلی خوب بود حضورشون و به جرات میشه گفت صداشون بر خلاف نظری که یکی از دوستان تو کامنت ها گفته بود به شدت به قوت کار اضافه کرد.
با اینکه خیلی از موسیقی چیزی سرم نمیشه دوست دارم تشکر کنم از هنرمند نوازنده این نمایش فرشاد دهنوی که خیلی حس عالی رو به ادم منتقل می کردن. حسی که به آدم منتقل میشه نهایت غایی هر هنری هست که به شخصه به من منتقل شد و دوست داشتم.
با تشکر از هنرمندان این اثر