حقیقت این هست که نویسنده ها حتی دیگر تلاشی هم برای قصه گویی نمی کنند و تمام بار نمایش را به دوش بازیگران می اندازند. شکیب شجره اگرچه بازیگر خوبی است اما یک قصه چند خطی و مونولوگ های تکراری و ملال آور را مگر چند بار می شود خوب و بدیع اجرا کرد؟