اسمش این نیست...
انگار بهترین اسم ممکن برای این نمایش است. چه از این لحاظ که متن اجازه ی نام برده شدن ندارد, چه از این لحاظ که هر کاری در این نمایش مورد یک جور "مثل همیشه نبودن" یا " عادی نبودن" شده, خصوصا اینکه تصاویری که میبینید در ذهنتان دیالوگهای دیگری می سازند و در همین حال دیالوگ ها در ذهن تصویر دیگری می دهد. اینکه اینکار به این دقت انجام میشود واقعا هنرمندی یک گروه منسجم و درست در کنار هم است, هم کارگردان و هم بازیگران کار به خوبی در خدمت اجرا هستند و چه هنرمندانه و درست همه چیز را در جای خود قرار میدهند, صحنه ها یکی از یکی درخشان تر است, محدودیت ها کمرنگ تر می شوند و انگار با هیچ چیز و همه چیز با مخاطب صحبت می شود. در پایان نمایش احساس کردم زندگیم را جلوی چشمانم دیدم و تمامش همین بود همه اش همین, همینقدر پربار و درخشان و همین قدر ساده. به این گروه بسیار تبریک میگویم.