دیروز نمایش لرز رو دیدم. قبل از خرید بلیط که نظرات دوستان و امتیازدهی رو نیگا کردم بشدت انتظارم از نمایش بالا رفت. ضمن تشکر از زحمات عوامل این نمایش، واقعیتش اصلا به دلم ننشست. نمایش انگار اقتباسی از فیلم دندان نیش (dogtooth) بود که خانواده ای را نشان می داد که والدین فرزندانشان را در دنیایی ایزوله و با تغییر اسامی و مفاهیم اشیا بزرگ میکنند تا به خیال خودشان آنها را از شر دنیای بیرون نجات دهند. هر چند در فیلم چفت و بست شخصیتها و اتفاقات محکم و درست است در این نمایش خلاف اینست! انگار نویسنده بین رئال و سوررئال سرگردان است و تکلیفش مشخص نیست. تغییرات ناگهانی شخصیتها، کشدار بودن بعضی صحنه ها جزو نقاط منفی نمایش بودند. نظرات کاربر mahaya این موارد را توضیح داده است.
نقطه قوت نمایش را در بازی مادر و دختر و پسر خانواده دیدم.
در ضمن یکی از مهمانان برنامه که در پایان بازیگر نقش پدر از حضور ایشان تشکر کرد، کلا در طول نمایش مشغول خواندن پیغامهای تلگرامش بود!