سرکوب شدید و القای حس تنهایی، میتونه باعث قطع ارتباط با واقعیت و پناه بردن به رویا بشه. رویای شیرین و خماری بعدش رو دوست ندارم.

و یه نکته هم در مورد اون تعامل بازیگر با تماشاگران و شکستن چارچوب و قانون صامت بودن این بود که بعد این اتفاق انگار تماشاگران هم فهمیدن میشه به چارچوب ها پایبند نبود، بخش بزرگی از تماشاچیان تقریبا هر کاری دلشون میخواست داشتند میکردند :)