تا زمانی که شب‌ها در تب حضور در یک سریال تلویزیونی، آن هم از نوع درجه چندم مذهبی-حکومتی‌اش می‌سوزید، مادامی که برای دوستان و آشنایان‌تان در این اراجیف حکومتی آرزوی درخشش می‌کنید و آن را ملاک موفقیت می‌دانید؛ نظرات و گفته‌هایتان درباره تئاتر برای من، پشیزی ارزش ندارد.
چطور تا حالا از بوی تعفن این تناقضاتتان خفه نشده‌اید؟