خسته نباشید میگم به آقای مسعود طیبی عزیزم و خانم روژین پناهی و تک تک عوامل محترم این نمایش . دستتون درد نکنه آقای طیبی? خیلی خوش حالم از اینکه این سبک نمایش ها به روی صحنه های تئاتر این مرز و بوم با برداشت های متفاوت اجرا می شود . نمایشی که هر لحظه تماشاگر را شگفت زده می‌کند و لحظاتی پر تعلیق را به ارمغان می آورد . آکسسوار ها جای درستی داشت و بازیگر عزیز خیلی خوب با آن ها ارتباط گرفت و هر کدام کاربردی بود و در جای درستی قرار گرفته بود . مترونوم بازیگر در پرداختن به دیالوگ و پرفورمنس ، عالی بود . نه خسته کننده بود نه نامفهوم . میزانسن هایی که به بازیگر داده شده بود ، فکر شده و تخصصی بود و هیچ کدام اضافی یا بی مورد و بی منطق نبود . نورپردازی خیلی خوب بود . موزیک هایی که انتخاب شده بود کم و بیش حس ترس را القا میکرد و آن تشویش حقیقی از بازیگر دریافت میشد . موسیقی منتخب دَنی اِلفمن در یکی از صحنه ها را دوست داشتم . و استفاده از توپ ها به عنوان نماد، خیلی مسحور کننده بود . علی الخصوص ایده ی کارگردان برای رِوِرانس اول همه ی ما را به شوک آورد ، خیلی تحسین برانگیز بود . متشکرم که از آقای استنلی کوبریک یاد شد ? و تشکر ویژه هم از خانم پناهی به خاطر بازیگری بسیار عالی که داشتند و مجموعه ای از حس های غم ، درد ، ترس ، تشویش ، پراکندگی ، استرس و ... را به تماشاچی القا کردند و تبریک میگم به آقای طیبی که این کارشون نوید تولد فکر های نو و اندیشه های نو و برداشت های نو از نمایشنامه های ماندگار را به ما میداد. در کل جمع بندی کنم خیلی خوب بود و لذت بردم ?❤️
همگی خسته نباشید .
امیدوارم کامنت بنده را به عنوان عضو کوچکی از جامعه ی هنری بپذیرید .
بسیار سپاس گزارم ?❤️??