فیلم "لیبیدو" با آنکه به شکلی غیرمستقیم اشاراتی به قتل ناموسی دارد، ولیکن فاصله ایمنی خود را با ابراز آن حفظ میکند. از طرفی نمی توان گفت که کثرت شخصیت های دبیرستان دخترانه حکمت و همانندسازی آنها بی دلیل و بی طرفانه بوده است. فیلم جامعه مردانه و زنانه اش را از هم مرزبندی میکند و از نگاه مردسالارانه حاکم در روستایی به پنهان کاری های چند دختر دبیرستانی زل می زند. نگاه تمثیلی فیلم و همزمانی آن در سکانس سلاخی مرغ توسط مهدی و اسیر شدن دختر (شخصیت آرزو) بوسیله پدر، آنجا که هم مرغ و هم آرزو تلاش مذبوحانه ای میکنند قابل تامل است. لیبیدو نشان میدهد که نیروی عشق و عدم تاب رقیب، میتواند به بدترین غریزه انسانی تبدیل گردد. فیلم به قدری جسورانه عمل میکند که روح سرکشی در شکستن تابوهای یک جامعه روستایی (سیگار کشیدن) را در کالبد دختران دبیرستانی می دمد و ابایی از فائق نیامدن مهدی در رام کردن آنها را ندارد، هر چند که سرنوشت مشابهی همچون آرزو در انتظارشان باشد. لبیدو نشان میدهد که عمل خلاف عرف جماعت دخترانه نیاز به مکانی با سقفی بالای سر ندارد و بالعکس درخواست غیر متعارف کاراکتر مهدی از آرزو به رسم حق السکوت نیاز به مخفیگاهی مسقف دارد؛ بنابراین فعل خودخواسته زنانه در خلوتگاهی با فضای آزاد و باز رخ میدهد و فعل تحمیلی و جابرانه در خلوت خانه ای بسته! از طرفی در لذت سیگار کشیدن اختیاری بی سر و صدای زنانه و لذت ماتیک زدن اجباری، خط سیر غریزه کنجکاوی زنانه و شهوت طلبانه مردانه را از هم جدا میکند. فیلم مسیر مدرسه تا خانه و بالعکس را بارها با فضا سازی ها و قاب هایی شبیه به فیلم های طبیعت گرا عباس کیارستمی طی میکند و تعریف واژه آسه بیا آسه برو را با جسارت طلبی دختران دبیرستانی در هم می ریزد. دخترانی که نمی خواهند اسیر خاستگاه تفکر ناخودآگاه جمعی گردند که وظیفه صرفا تخم گذاشتن و جوجه کشی را حتی با ازدواج با پسر بخشدارا (کاراکتر غایب امیر) به آنها تکلیف کرده است! نویسندگی و کارگردانی سعید دشتی مملو از تصویر سازی هایی هست که به شکلی ظریفی ترس سیگار کشیدن را در برابر ترسی بزرگتر قرار میدهد ولو اینکه حلقه اتحاد دخترانه را گرد هم در بیاورد. در لیبیدو عمل و فعل ارجحیت دارند و نه عامل و فاعل، تا جاییکه پاسخ و واکنش به معمول و مفعولی ساختگی و جعلی (اهداء هدیه توسط مهدی به آرزو) منجر به حذف فیزیکی گردد.