تکلیفم با ژانر نمایش مشخص نبود. آشِ آشفته ای بود. حقیقتش انتظار بیشتری داشتم. به محض این که میخواستم خودم رو قانع کنم که نه، نمایش داره حرفی میزنه، یک مکالمه به غایت سطحی پیش میومد. طنزها پیشبینی پذیر بودند و در راستای حرفی که تلاش میشد تا زده شه به نظر نمیومدن. انگار یکسری جوک (دقیقا همین لفظ، جوک) به یه سری حرف جدی وصله پینه شده باشه. میشه فهمید که نمایش میخواست پیام و زبانِ امروزی ای داشته باشه، اما به چه قیمتی؟ بیشتر شبیه وقتهایی بود که معلم نگارش راهنمایی میگفت تئاتر بداهه درباره مثلا آزادگی بازی کنید اما بچه ها بیشتر تمرکزشون رو این بود که کلاس رو بخندونن. و حالا یک ارتباطی هم با موضوع داشته باشه، اوکی. نمیدونم تونستم تصویر کنم منظورمو یا نه. و خلا بزرگ نمایش طراحی حرکت بود. با این که ظاهر صحنه، لباسها و کلیت میزانسنها نوید یه طراحی حرکت جوندار رو میداد، اما هیچ. بدنِ بازیگرها تقریبا ساکتِ ساکت بود.
من اصلا خوشم نیومد. معذرت میخوام.
خسته نباشید.