ساختن نمایش بدی نبود البته ولع من در تماشای نمایش بعد از دو سال و اندی در این لذت بی‌تاثیر نبود .
شاید اگر دو سال پیش این نمایش رو می‌دیدم خیلی نمره بالایی بهش نمی‌دادم .
به نظرم رفتن به سمت فانتزی کار سختیه و فقط در شکل خلاصه نمی‌شه بلکه باید اندیشه اثر هم رنگ‌وبوی فانتزی داشته باشه .
این‌که کار شبیه نمایش خانواده مساوات بود چندان مهم نیست چراکه خود نمایش خانواده‌ هم از یک نمایش دیگه‌ای وام‌گرفته بود.
نکته مثبت نمایش طراحی صحنه بود و اشکال محوی که بعد از گذشت نیمی از نمایش کم‌کم به چشم میومدند.
اما نکات منفی نمایش اول از همه بازی‌ها بود. چراکه فقط پدر و یکی از عروسک‌ها در نقش فرورفته بودند و سه‌تای دیگه فقط داشتند وظیفه‌شون رو به‌عنوان یک بازیگر اجرا می‌کردند.
نکته منفی دیگر هم ضعف نمایشنامه بود، رویدادها نسبت‌به ایده اصلی نمایش تناسب نداشتند و کم بودند و خیلی جاها خودشون رو تکرار می‌کردن .

در کل تماشای نمایش بعد از چند سال نحس کرونا تجربه‌ای بس دل‌نشین بود . واقعاً که هیچ‌چیز جای جادوی تئاتر رو نمی‌گیره .