بیشتر ما تو این دوران کرونایی طعم قرنطینه خانگی رو کم و بیش چشییدیم. طعم تلخی که بخشی از آن ناشی از انزوا و کمبود روابط اجتماعی است. اما هر چی بود بعد از 1 یا 2 هفته تموم میشد و ما به زندگی نرمال مون در اجتماع بازگشتیم.
اما عده ای در جامعه ما هستند که سالهاست قرنطینه خانگی رو تجربه میکنند ، نه بخاطر اینکه توان فیزیکی ورود به اجتماع رو ندارند بلکه نگاهی که جامعه به معلولان جسمی-حرکتی داره، اونها رو آزار میده.

تیٔاتر یکی از هنرهایی است که می‌تونه بخشی از توانمندی این عزیزان رو نشان بده و به پیدا کردن جایگاه و نقششون در جامعه کمک کنه. اصلا تو نمایش مشخص نبود که تعدادی از بازیگرها نابینا یا کم بینا شدید هستند.
بچه ها خیلی از نمایش لذت بردن ، آخر نمایش صف وایستاده بودن با خاله سوسکه عکس بندازن. انشالله حال دل همشون همیشه خوب باشه.