نمیدونم میشه بهش گفت نمایش یا نه. اما هر چی که بود، دوست داشتنی بود برام.
از این لحاظ میگم شاید نمایش نباشه چون اکت و بازی خاصی نداشت و البته اینو معتقدم که آقای افشاریان به مراتب نویسنده‌ی بهتری‌اند نسبت به بازیگری.
کلاژ جالبی از صداها، تصویر و حتی تاریکی بود.
بیبشتر برام شبیه به یه پادکستی بود که نشستم دارم اجراش رو میبینم اما امان از محتوا که بسیار دلچسب بود. مخصوصا 15دقیقه‌ی پایانی اجرا.
که باعث شد تا نیم ساعت بعدش هم دلم نخواد نه کسی رو ببینم و نه با کسی حرف بزنم. فقط بشینم توی ماشین و فکر کنم. اون ده دقیقه برای من شاید 1ساعت طول کشید و این برام میشه اثر مثبت اجرا.