درد از اونجایی شروع میشه که چشمات رو باز میکنی.

نمیدونم میشه بهش گفت نمایش یا نه. اما هر چی که بود، دوست داشتنی بود برام.
از این لحاظ میگم شاید نمایش نباشه چون اکت و بازی خاصی نداشت و البته اینو معتقدم که آقای افشاریان به مراتب نویسنده‌ی بهتری‌اند نسبت به بازیگری.
کلاژ جالبی از صداها، تصویر و حتی تاریکی بود.
بیبشتر برام شبیه به یه پادکستی بود که نشستم دارم اجراش رو میبینم اما امان از محتوا که بسیار دلچسب بود. مخصوصا 15دقیقه‌ی پایانی اجرا.
که باعث شد تا نیم ساعت بعدش هم دلم نخواد نه کسی رو ببینم و نه با کسی حرف بزنم. فقط بشینم توی ماشین و فکر کنم. اون ده دقیقه برای من شاید 1ساعت طول کشید و این برام میشه اثر مثبت اجرا.

از اون کارهایی بود که تکلیفم باهاش روشن نیست. نه میتونم بگم عالی بود، نه میتونم بگم افتضاح. نه میتونم بگم خوب بود، نه میتونم بگم بد.
یه چیز بینابینی بود برام.
اصولا تئاترهای تعاملی رو دوست دارم ولی این گاهی اذیتم میکرد که میخواست بگه تعاملی ام اما در واقعیت نبود. سوال میپرسید و منتظر جواب نبود یا اگه کسی جواب میداد یه جورهایی برنامه ی قبلی رو به هم میریخت و بنابراین نادیده گرفته میشد. حتی به همین خاطر دیگه بخشهایی که قرار بود تعاملی باشه تماشاچی بلاتکلیف بود که الان جواب بدم یا اینم قراره نشنیده و ندیده گرفته بشه؟

من موضوع رو دوست داشتم ولی باید بگم که برای همه مناسب نیست. نمایش فقط محدودیت بالای 16سال رو گذاشته اما به خاطر تاریکیهای چند باره، خود موضوع و لخت بودنِ موضوع خیلیها اذیت شدن و با گفتن اینکه حالمون داره بد میشه، یا تپش قلب گرفتیم و ... سالن رو ترک کردن. به نظرم که هشدار دادن در این موارد هم مهم و ضروریه.

نکته‌ی دیگه هم جاگیری بازیگرانه. خیلی از تماشاچیها بخش زیادی از نمایش و بازیگران رو نمیدیدن. من خودم شانس آوردم که به صورت شانسی یه صندلی ... دیدن ادامه ›› یی رو انتخاب کرده بودم که به 4بازیگر اشراف داشتم ولی یه عده بخشی از اجراها رو ندیدن و عده ای دیگه هم گردن درد و کمر درد گرفتتن بس که برگشتند و به خودشون پیچیدند.

یه نکته‌ی آزاردهنده‌ی دیگه نداشتن تهویه‌ی مناسب در سالن بود. با توجه به تعداد نفرات، گرمای هوا، کرونا، هزینه‌ی نه چندان کم بلیط و ... ای کاش برای مخاطب ارزش قائل بوده و سیستم تهویه رو روشن میکردن.

اول از همه خواستم از جناب رحمتی یه تشکر ویژه بکنم که اینجور انرژی گذاشتن و عرق ریختن برای اجرا. دست مریزاد و خدا قوت.
مسلما و قطعا هم از نویسندگی کار نمیشه چشم پوشید، مثل بقیه بخش‌ها: کارگردانی، طراحی صحنه و لباس، طراحی دکور و نور.
همه چیز عالی.

کار رو دیدم و دوست داشتم.
مسلما کاستیهایی توی کار هست اما گنجاندنِ اون همه مفهموم فلسفی در 1ساعت و نیم اجرا کار سختی هم هست.
بازی جناب مجتبی بیات عالی بود و انرژی زیادی برای کار گذاشته بودند.
پیشنهاد میکنم این نمایش رو از دست ندید.

ضمنا اجرای دوشنبه شب، اولین احرایی بود که تماشاچی اعتراف کرد که بسیار جذابتر کرد داستان رو.

نمایشنامه‌ی خوبیست البته گاهی تکلیفش از نظر زبان با مخاطب مشخص نیست. جاهایی ادبیاتی، جاهایی محاوره، جاهایی تقریبا کوچه‌بازاری.
برام سواله که چرا همه‌ی بازیگرها با دویدن از صحنه خارج می‌شدند؟ و آیا این روند به نظرشان تکراری و خسته‌کننده نیست؟
در کل خسته‌ نباشد میگم به گروه، فارغ از هرگونه انتقاد و نظری. که شخصا با انتظار بیشتری به تماشای این نمایش نشستم.

کار رو دوست داشتم با وجود اینکه شاید کمی هم شبیه به مستند بزم رزم بود. ولی باز هم برایم لذتبخش بود.
پیشنهاد میکنم حتما ببینید و از دستش ندهید.

بازی‌ افشین هاشمی، عالی - منا فرجاد، خوب ولی ایوب آقاخانی انتظارم رو برآورده نکرد.
فن هایی که برای ایجاد باد و طوفان در پشت صحنه استفاده میشد، خیلی صدای زیادی داشتن و تماشاگر رو آزار می داد.

ولی در کل متن تئاتر رو دوست داشتم.