امشب برای بار دوم به دیدن این نمایش نشستم. نقطه قوت این اجرا توازن نسبی سطح بازی بازیگران بود. کار جفت و بست داشت و ریتم نمایش واقعا خوب بود. سوای دو تا از هنرپیشه ها بقیه اجرای خوبی داشتند. سعید چنگیزیان و آقای حسینیان فوق العاده بودند. همینطور به آفرید غفاریان مثل همیشه مسلط و خوب بود. مکث ها عالی بود و شوخی ها به جا؛ به خصوص قسمت چهرشنبه سوری و ما وجود داریم؟! نمایشِ این حجم از ملال و درماندگی در اجرای تقریبا دوساعته به طوری که خسته کننده نباشه کار هر کارگردانی نمیتونه باشه. واقعا به حسن معجونی و گروهش تبریک می گم. از جمله نقطه ضعف های کار در درجه اول قسمتی از طراحی دکور بود. به نظر من آب رفتن میز و صندلی ها در پرده های مختلف اصلا جالب نبود. نمیشه توی چنین متنی با این اجرا تا این حد به المان گرایی وفادر بود. در بعضی از پرده ها صدای هنرپیشه ها به خوبی شنیده نمیشد. شوخی ها تا حد زیادی قابل قبول بود، و به جز اون قسمت شیر دریایی اغراق نشده و دلنشین.
متاسفانه مثل همیشه پچ پچ ها و صدای موبایل. همینطور تماشاچی هایی که دیر رسیده بودند.
در نهایت من راضی از سالن بیرون اومدم و در مورد این نمایش فکر کردم. رسالتی که از عهده یک نمایش خوب بر میاد. از گروه لیو تشکر میکنم :-)