متنی سخت در حوزه علوم انسانی که کارگردان با سن کم از پس تجربه درست اون براومده.... سختی این متن هایی که فهم و سواد بالایی توی حوزه علوم انسانی و هنر میخواد مرحله رسیدن از مفهوم به تصویر درسته اون مفهومه که کارگردان با روندی معکوس این فرایند رو برای ساخت این نمایش به کار برده.... نکته جالب کارگردانی این نمایش رسیدن از تصویر به لایه مفهومی متن بود و با تصویرسازی درست از همه لایه های بازی، شخصیت پردازی و غیره عبور کرده و به محتوای مدنظر متن این نمایش رسیده بود...
نکته مهمی که در تحلیل ها و نقد این متن آمده همان کشمکش بین عقل و احساس و دیونیزوس و آپولون نیچه است که سوژه های جهان همواره بین مرز تصور (خیال) و واقعیت حرکت پاندولی و دوسویه دارند... هویت شخصیت های نمایش هم پس از فهمیدن خیالی بودن واقعیتشان در آخر متوجه می‌شوند که از خیال خودساخته خود باید به واقعیت زندگی‌شان برگردند که این دوگانگی جادویی (illusion) به درستی در آن رعایت شده است...
خسته نباشید به همه عوامل سازنده این کار درست