من می‌دونستم علیرضا کوشک جلالی کار بد نمی‌سازه.
کار رو دوست داشتم علی‌الخصوص پرده‌ی دوم و اون شلوغی و همهمه‌ی‌ پشت صحنه برام فوق‌العاده جذاب بود.
اتفاقا به نظرم بازیا خیلی خوب بود و دقیقا همونی بود که باید.
جالب‌ترین نکته‌ش هم این بود که وسط اون بلبشوی پشت صحنه منشی صحنه داشت خیلی متمرکز سعی می‌کرد کارش رو به درستی انجام بده (یاد تلاش‌های خودمون افتادم در این مملکت برای درست زندگی کردن!)
فقط دو تا نکته لطفا:
اجرای ویژه برای عکاسا و خبرنگارا بذارین که در اجراهای دیگه نیان؛ و به مهموناتون بگین لازم نیس در تماااااامی‌ صحنه‌ها به زور و خیلی اگزجره بخندن، همین که لطف می‌کنن تشریف میارن اجراتونو ببینن برای شما کافیه. اسم اون خانم بازیگری که با خواهرش پشت سر من نشسته بودنو نمی‌دونم چیه ولی حقیقتا کلافه‌مون کردن.

پ‌ن. یاد یه نمایشی افتادم که چند سال پیش دیدم به اسم «خرس». انقدر اون نمایش بد بود که واقعیتش شبیه این ساتیر بود.