آید آن روز که خاک سر کویش باشم
ترک جان کرده و آشفته رویش باشم

ساغر روح فزا از کف لطفش گیرم
غافل از هر دو جهان بسته مویش باشم

سر نهم بر قدمش بوسه زنان تا دم مرگ
مست تا صبح قیامت ز سبویش باشم

همچو پروانه بسوزم بر شمع اش همه عمر
محو چون می زده در روی نکویش باشم

رسد آن روز که در محفل رندان سرمست
رازدار همه اسرار مگویش باشم

یوسفم گر نزند بر سر بالینم سر
همچو یعقوب دل آشفته بویش باشم