مهم اینکه تراژدی الکترا نمایش داده شد. ازین بابت خوشحالم. اول از همه به کارگردان و تک تک بازیگران نمایش خسته نباشید میگم. کار بسیار سنگینی رو به نمایش آوردند و مشخص است زحمت های زیاده کشیده شده.
همان طور که پیش بینی میکردم؛ با نمایش متفاوتی رو به رو خواهم شد. مثل کرکرس و یازده جریحه روح؛ از همان ابتدای نمایش دلهره ی اگزیستانسیالیسیم بر من القا شد که تا پایان نمایش این حس برای من باقی ماند. انگار که داشتم کتاب های فلسفی میخوندم و این حسِ تکرار؛ درآمد آشنایی من با سبک خاصِ کارگردان است. مانند دو اجرای قبلی که دیدم؛ نویسنده و کارگردان نمایش الکترا یک داستان را روایت نمیکند. در الکترا شاهد فلسفه هستیم. چیزی که من را به وجد آورد دیالوگ هایی بود که بر عمق وجودم تنیده میشد و آنقدر ترسیده بودم که سعی میکردم تمرکزم را برای نمایش حفظ کنم؛ اما محو تماشای ردِ سایه ی بازی ها در نقاشی صحنه میشدم و تیر خلاص درست زمانی زده شد که نمایش از سمت تماشاگران ادامه پیدا کرد!
در این روزهای ملال آور چنین نمایش هایی غنیمتی است برای روح که کمی نفس بکشم. حتما دوباره الکترا را خواهم دید.