اوایل به دلم ننشسته بود اما کم کم که وارد قصه ی زنان شد،تو مصاحبه ها جذب شدم.یاد نیاکانم افتادم که چقدر تلاش کردن تا زن امروز همین حقوق ناقص رو داشته باشه.بتونم سرکار برم تا نیمه های شب،بتونم تو اجتماع باشم،بتونم فریاد بزنم، هرچند هنوز خیلی راه هست اما همین ها رو مدیون زنانی هستیم که تو جامعه ی مردسالار جنگیدن.من زاده ی زنهایی قوی از دو خاندان هستم که گاهی با تمام وجود حس میکنم جریان زندگی گذشته رو در رگهام.از طرف مادری خانم بالا...مادر مادربزرگم که تو روستا وقتی همسرش تبعید سیاسی بود یه تنه بچه هاش رو بزرگ میکرد.گرگ میومد روستا میومدن سراغش بیا کمک وقتی هیچ مردی جرات بیرون اومدن از خونه نداشت.و نوه ی آراسته بی بی هستم.مادربزرگی زاده ی روزهای سخت که با بی معرفتی برادر به اجبار زن مردی شد که دوست نداشت،درست یکسال بعد از از دست دادن معشوق در تصادف و به تهران اومد و غربت کشید اما خم به ابرو نیاورد.تو سخت ترین روزها همیشه لبخند میزد و عطر زندگی میداد و مادری که زاده ی همین زن بود و پیش از پیر شدن ترکم کرد و پرواز کرد.زنی که بهم اعتماد به نفس یاد داد.عشق یاد داد.رفاقت یاد داد.زنی که نبود هرگز همین من ناقصی وجود نداشت.زنی که هم سرکار رفت و همزمان دانشگاه و بچه داری.تو مادری کم نذاشت.کتاب خوندن شهربازی رفتن کلاس بردن برای کنکور همه چیز.آخ که چقدر این مصاحبه ها با زنان منو میبره تو دنیایی دیگه...

انگار هزاران نه میلیونها زن روبروم واستادن و دارن برام دست تکون میدن و میگن ادامه بده و به نسلهای بعد یاد بده...