در مورد محتوای این تئاتر نمیتونم چیزی بگم،
باید یه مدت بگذره تا ذهنم تکه هاش رو(البته تکه های موجود روایت رو) کنار هم بچینه.
اما به نظرم یه برتری که نمایش دهلیز های بی انتهای خاطره نسبت به این اجرا داشت آزادی عمل بیشتر تماشاچی و امکان چندبار دیدن هر روایت بود که هم فرصتی برای فکر کردن به ما می داد و هم بازبینی.
اما در هر صورت کار های آقای اتحاد(حداقل این دو اثری که از ایشون دیدم) برای من یه سفر به درون خودم و ناخودآگاهم بوده و همیشه منتظر اجرای آثار دیگه ای از ایشون خواهم بود.