سلام به همه

چندان ونگوگ ندیدم؛ نه اون ونگوگی که از زندگی‌نامه‌اش شنیده و در حد خودم، درون خودم درکش کرده بودم نه اونی که از آثارش درونیابی کرده بودم .. نمایش، ایمپرشنی درباره نگاه یک (پست) امپرسیونیست در من ایجاد نکرد .. و حسم بیشتر اغراق‌هایی اکپرسیو رو دریافت کرد.
گیریم که اختلال داشته و .. و .. ولی هر شیدایی و تکینگی‌ای نمی‌شود ونگوگ یا فلانی یا فلانی.
جمع جبری یا بر هم‌نهی هنری یک‌سری پریشانی یا حکایت پریشانی‌ها هم نمیشه ترسیم شخصیت یک شخص خاص و برجسته که حالا اختلال هم داشته ..
و نمیشه متن پیچیده یا فنی ... دیدن ادامه ›› یا عمیق ..

به نظرم مشکل در مرحله متن بود؛
تو گویی اون چیزی که نهایتا به عنوان متن، مایه کار شده بود، خود کارگردان محترم رو هم عمیقا ارضا نکرده بود که خودآگاه یا ناخودآگاه به طراحی انواعی از جلوه‌ها رو آورده بود.
اگر مایه اولیه دراومده بود و متن، جبران فهم نشدن ونگوگ در زمان حیاتش رو می‌کرد، شاید نیاز به همه این جلوه‌ها نبود.

بازی‌های بازیگران عزیز هم به چشم من متوسط اومد؛ ۴ بانوی بازیگر گرامی و محترمی که برای کار انتخاب شده بودن، به دلیل مشابهی، چهره‌های مدرنی داشتن که با کاهش تنوع بصری، به نظرم باعث حس‌زدایی میشد.