سایه‌های نمایش (بخصوص صحنه تقابل فروید و یونگ)، بازی بازیگران (بجز شمایل حقیر و به ظاهر بذله گوی خاخام) و به تصویر کشیده شدن پرسوناژهایی در قالب درونیات ذهن فروید از همه اجزای دیگر نمایش برام جذابتر بودن. به دوستان علاقمند به زندگی فروید روانکاو، کتاب درجه یک انکار مرگ ارنست بکر رو پیشنهاد می‌کنم.
دستمریزاد به تیم نمایش زیگموند.