بی‌نظیر در داستان، بازی‌ها و جزئیات مختلف. چیزی که بیشتر از همه درمورد این فیلم دوست داشتم مواجهه دقیق با زشتیهای نیویورک و مطبوعات اون زمان و البته دیالوگهای تماما فکر شده‌ای بود که همگی در ذهن بیننده تا مدتها باقی میمونند.
«دست راست من ۳۰ سال است که دست چپ من را ندیده است»
پ‌ن: آقای فدایی دست شما و بادبزنتون هم درد نکنه. لذت فیلم دوچندان شد برام.