از یک هفته ی پیش ذوق امشب رو داشتم که میخوام این تئاتر رو ببینم.تو این سال ها تئاترهای دیگه با همین موضوع رفته بودم اما کار آقای افشاریان واقعا یه چیز دیگه بود برام. خیلی دوست داشتمش و فکر نمیکنم هرگز یادم بره. همه چی سر جای خودش بود.دقیق و درست و عمیق بود تک تک دیالوگ ها و بازی ها و اینکه صحنه جوری بود که تماشاچیان رو به روی هم بودند رو خیلی خیلی دوست داشتم و گاها به چهره هاشون نگاه میکردم که چقدر ناراحت میشن و یا میخندن انگار انعکاسی از عواطف و احساسات خودم بودن در حین اجرا که متفاوت و جالب بود. و اگر برای روزهای دیگه انقدر زود صندلی ها پر نمیشد حتما یکبار دیگه میرفتم و میدیدم.
فقط یه انتقادی که به مخاطب ها دارم اینه که چراا گوشی هاشون رو خاموش نمیکنن و بدتر از اون چرا وقتی صحنه کاملا تاریک میشد راحت با گوشیشون تو اون تاریکی مطلق کار میکردن واقعا فکر نمیکنن نور موبایل تمرکز مخاطب و بازیگر رو از بین میبره؟!