‌به شخصه از تغییرات زمانی و بازی هایی که با دیالوگ ها در خط زمانی شده بود لذت بردم ، به نظرم کاری بود که بعد از دیدنش میشد راجع بهش ساعت ها صحبت کرد اونم توی زمانی که اکثر نمایش های روی صحنه همان حرف های تکراری را میزند ، بازی ها در بعضی کاراکتر ها نیاز به تلاش داشت اما به شخصه با بازی حسین هاشم پور در نقش نانوا بیشترین ارتباط را گرفتم ، استفاده مناسب از نور و صدا که هرچند سلیقه ی من نبود اما سعی داشت به زیبایی و بیان بهتر نمایش کمک کند ، دکور این نمایش هم با توجه به فضای کوچک سالن سیمرغ بد نبود پر از المان هایی بود که مخاطب رو به توجه وا میداشت در کل دکور هم مانند لباس ها فانتزی بود و حداقل برای من چشم نواز بود.