نمایش چه بسیار بیشتر از آنکه به متن متکی باشد، به فرم و حرکت تکیه دارد. مهران رنجبر در طراحی این فرم خاص برنامه‌ریزی دقیق، چند وجهی و مبتنی بر تعامل بدن‌ها را مدنظر داشته است. گویی این بدن‌ها هستند که دیالوگ برقرار می‌کنند و مستقل از کلمات پیش می‌روند؛ تجربه‌ای ناب از گفت‌وگوی بدن‌ها و محوریت حرکت تن، چیزی شبیه تانگو، با همان ظرافت، پویایی و پیچیدگی.
در این باره مفصلا یادداشتی خواهم نوشت و منتشر خواهم کرد.